YAŞAMSAL BULGULAR

Çok farklı duygular hissetirmekte. Pazartesi günü için gelsin..

SAÇMA VE İNTİHAR Yalnızca gerçekten ciddi bir tek sorun var: İntihar.Yaşamın yaşanmaya değip değmediğini düşünmek, felsefenin temel sorusunu yanıtlamaktır. Dünyanın üç boyutlu olması, zihnin dokuz ya da on iki kategorisi olması gibi sorunlar sonra gelir. Bunların hiç önemi yok.Yanıtlamak gerek önce. Nietzsche’nin de söylediği gibi,bir filozof saygıdeğer olabilmek için özüyle sözü bir olmak zorundaysa, bu durumda yanıtın önemi ortaya çıkar, çünkü yanıt kesin davranışı önceler. Bunlar yürekte kendini gösteren apaçıklıklardır, ama onları zihinde aydınlık kılabilmek için derinleştirmek gerekir. Şu sorunun öbüründen daha öncelikli oluşunun neye bağlı olduğunu kendi kendime sorduğumda, yükümlendiği eylemlere göre diye yanıt verebilirim. Varlık-bilimsel bir kanıt için ölen insan görmedim. Önemli bir bilimsel doğruyu bulan Galilei, yaşamını tehlikeye soktuğu anda bulgusunu kolaylıkla yalanlamıştır. Bir anlamda iyi de yaptı. Bu doğru diri diri yakılmaya değmezdi. Dünya mı güneşin çevresinde dön...

  Karl Jaspers Varoluşçuluğun ilk büyük filozofu, kendilerinden sonra felsefenin bir daha hiç eskisi gibi olamayacağını söylediği Kierkegaard ve Nietzsche’nin vukuflarından da çokça istifade etmiş olan Alman filozofu Karl Jaspers’tir (1883-1969). Onun önemi her şeyden önce, kitle ve makine çağının hayli tehlikeli kişisizleştirici eğilimlerinin ve planlamacı tavrının kökenini, modernizmin varlığın İlk ve Ortaçağ’daki sürekliliğini ortadan kaldırıp onu parçalayan ve farklı varlık türleri ya da düzeyleri arasındaki sağlıklı ve uyumlu ilişkiyi ortadan kaldıran yaklaşımına bağlamasından kaynaklanır. Jaspers’e göre, klasik felsefenin veya metafiziğin Hegel’le birlikte çöküşünün ardından, özellikle insan açısından işler daha da kötüye gitmiştir; çünkü bazı filozoflar, pozitivist bir tavırla felsefeyi bilime indirgemiş ve kendilerini bilimle ilgili birtakım iddialar ortaya koymakla sınırlamış veya bilime dayalı bir hayat felsefesi geliştirmekle yetinmişlerdir. Diğerleri ise idealist bir ta...

Ölçüsüz tepkilerim oldu kabul ediyorum bazen bunları bile kendime itiraf edemiyorum bazen.Ama zamanın karşısında acizliğimizi de kimse sorgulanmayacaksa neden yaşıyoruz her gün.Ağzım kurudu mutfaktan biraz su almalıyım ama ayağa kalkacak halim yok desem.Tavan orada dururken benim hareket etmem hiç bir şey ile açıklanamaz.Saatte oradan kendince ses çıkartıyor bak ben ilerliyorum dercesine. Sinirli bir bakış atıyorum ona yerimden bir hışımla kalkıp ayna karşısına geçiyorum aynada yüzüme bakıyorum sakallarım,burnum,gözlerim kenarlarında ki çizgiler hepsi oradalar bende ayna karşısındayım ve öylece kendime bakıyorum tepkisizce.Ayağımdaki terliğim ayağımdan çıkmak üzere sinekler geçiyor kafamın üzerinden çok zaman geçti diyorum gözlerimin içine bakarak gözlerimin siyahı beni kendi kara deliğine çekmeye meyilli gibi o kadar karanlık tıpkı çenemin üstünde duran sakallarım gibi. Son bir kez bakış attıktan sonra ayna ile vedalaşıp yanan elektrik anahtarına sol işaret parmağımla üstünde gezdirer...

Sayılı gün çabuk geçer dedim ve ilk otobüse Ayvalığa bilet aldım.Otobüsüm akşam saat on ikiydi.Yolculuk için güzel bir saat seçmiştim.Otogara biraz erken gelmiştim çığırtkanların arasından gideceğim firmamın  önünde durdum biletimi kontrol ettim.Cam kenarı almıştım sabaha kadar yolu izleyecektim.Mutluydum.Otobüsüm hareket etti kulaklığımı taktım ve yolculuğa müziğimle eşlik ettim.Boğaz köprüsünü geçerken hiçbir ayrıntıyı kaçırmak istemedim.Tam müziğe kendimi kaptırmışken uykuya dalmışım gözümü açtığımda Burhaniye otogarda idim.Bu kadar çok ve kesintisiz uyuyor olamazdım.Kendi kendime kızdım o kadar yolu dolu bir zihinle seyredecektim. Ayvalık otogarda indikten sonra valizimi aldım ve derin bir nefes aldım zeytin ağaçlarının keskin kokusunu genizimde hissetmiştim.Taksiye atladım ve Cunda'da kalacağım pansiyona doğru yol aldım.Kendi başıma tatil yapmaktan zevk alıyordum adeta.Pansiyon kapısında taksiciye durdurdum ve ücretini cüzdanımdaki paralardan ayarlarken taksicide valizimi indi...

Üstat ST.Augustinus'un İtiraflar başyapıtından öğrenmenin anlamı adına; Buradan hareketle şöyle bir sonuca ulaşıyoruz:Bu bilgileri,yani duyularımızla imgelerini almadığımız,ama zihnimizde imgesi olmadan kendi haliyle tanıdığımız bilgileri öğrenmek,hafızada daha önceden dağınık ve düzensiz bir şekilde bulunan fikirleri bir araya toplarcasına düşünmekten başka bir şey değil.Dikkatimizi verince,daha önceden dağınık ve ihmal edilmiş halde köşesinde gizlenen bu bilgilerin kullanıma hazır halde  orada beklediğini anlıyoruz,çünkü kendilerine aşına olan zihin onları çağırdığı anda hemen ortaya çıkıveriyorlar. Demek ki benim hafızam bu türden ne çok bilgi içeriyor,yani daha önceden keşfedilmiş ve demin de dediğim gibi,kullanıma hazır halde bekletilen ne çok bilgi.Bunu öğrendim ya da biliyordum dediğimde kastettiğim bu demek ki.Ama bunları toparlamaya biraz ara vereyim,hemen dibe iniveriyorlar ve yine ücra köşelerine çekiliveriyorlar.Bu durumda yeni bir şeymiş gibi yeniden keşfedilmeleri,bul...

          Elimdeki kağıt bardağı yerine bıraktım ve kulaklığımı taktım müzik dinlemeye başladım.Yanımdaki adamın geniş omuzlarından rahatsız olmaya başladım.Spotify'den listemelerini güncellemek istedim ama o kadar birbirine karışmış ki bir kaç şarkı sildikten sonra bıraktım.Dışarı bakmaya başladım her şey o kadar hızlı geçiyordu ki gözlerimin önünden hayatta böyle diye düşündüm içimden.Tam o esnada yanımdaki kulaklığını ayağımın altına düşürdü ve nazikçe lütfen demeye kalmadan istemsizce gülümseyerek uzattım kendisine.O da bundan rahatsız olmuştu 8 saatlik yolculuk bu adamla yan yana asla olacak şey değildi. ** Bir ara uyumuşum gözlerimi açtığımda otobüs durmuş mola yerinde.Otobüsün ön camından kocaman bir fırça geçiyordu arkasında hortumu ile biraz toparlandım koltuğumda ve uykulu bir şekilde otobüsten indim.Yüzüme bir anda dinleme tesisi soğuğu vurunca kendime geldim.Bilen bilir o soğuğu yaz aylarında bile gece yarısı üşütür seni üstüne bir şeyler almak zorun...

Kasabanın merkezine yaklaştıkça heyecanım daha çok artıyordu en son kaç yaşımda buraya gelmiştim?Hatırlayamamakta güçlük çekiyorum dolmuştan inip adımımı zemine bastıkça birden için huzur dolmuştu içime tekrar ait olduğum yerdeydim.Kaçmasaydım dedim geçmişimden burada sıradan bir kasaba hayatı geçirir huzur içinde yaşayabilirdim.Turistlerin ziyaret ettiği bileklik ve incik boncuk sattığım bir dükkanım olabilirdi merkeze yakın bir yerde.Ecnebice konuşmayı  bile öğrenebilirdim belki de.Ama kaçmaktan başka çarem yoktu ailemin ölümünden sonra burada kalamazdım yapayalnız.Akrabalarım desen herhangi birinden bir medet dahi ummuyordum ve kasabadan şehir hayatına gittiğimde 19 yaşındaydım.O cahil çocuk tan beklenmeyecek bir hareketti ama altında yatan cahil cesareti idi. ** Çocukken sürekli uğradığım bakkal Cemal amcanın dükkanının yerinde şuan tuhafiyeci açılmış.Çocukken sürekli sakız çalardık arkadaşım Kaan ile.Sahi o ne yapıyor şimdi burada hala eski oturdukları evdeler mi? Kahvenin önü...

foto by:erdinç ersoy/pexels İpleri ellerimden bırakacağım zaman ne ile karşılaşacağımı biliyordum ve makarayı ellerimle sımsıkı sardım.Ellerim kızarana kadar sıktım ipin üstünde parmak izlerim çıkarcasına.Gökyüzüne güneşten bakamıyordum ve hafif bir rüzgar boynumun kenarından geçtiğini hissedebiliyordum.Özgürlüğün tadını çıkartırcasına kocaman maviliğe baktım ellerimden uzanan ipin sonunda bana ait olan uçurtmamı gördüm.İçimi bir huzur kapladı o anda.Tarifi imkansız bir huzurdu o.Bir daha yakalayabilir miyim diye kendime sordum o anda uçurtmanın ağırlığından dengemi sağlarken taşa takılıp tökezlemeden önce. ** Geçmişi ya da geleceği düşünmedim o an.Düşündüğüm tek nokta ellerimin arasındaki o uçurtma idi.Güneşten gözlerimi bir ara kıstım uçurtmam büyük binaların yakınlarına gelmiş olduğunu fark ettim ipleri hemen aşağı indirdim hızlıca geri çekmeye başladım,binalardan uzaklaştığını görünce tekrar aynı hızda ipleri bıraktım.Yorulmuştum yere oturmadan taşın düzlüğüne önce gözüm...

Pazar günü uyanmakta güçlük çektim.Akşam geç yattığım için öylesine umarsızca yatağımda sıkılmadan kaldım.Burada olmayı hiç istemiyordum ama bir seçenek sunan  olmadığı için kalmak mecburiyetindeydim.Yataktan kalktım ve bir sigara yaktım sakince odanın camından yolun kenarındaki ağaca baktım yaprakları yeni yeşilleniyordu ve bende sigaramdan dumanından bir nefes alırken bu olası mı diye içinden geçirdim.Mayıs ayındaydık ve bu olasıydı.Penceremin kolunda pislikten parmaklarımı geçirdikten sonra sigaramı söndürdüm ve mutafağa geçtim buzdolabının kapağını açtım ve soğuk sütü tezgaha bıraktım.Dolaptan Venedik'ten aldığım kupamı çıkardım ve sütü içine boşalttım ve boş süt kutusunu çöpe attım. ** Salona geçip televizyonda bir şeyler olmadığımı görünce okuduğum kitaba devam edeyim dedim ve ondan da sıkıldım.Bu mayıs ayı bende bir kasvet yaratmıştı.Yıllık iznimin son günlerinde evde sıkılmaktan başka bir şey yapmıyordum adeta.Sokaktan çocuk sesleri geldi camdan kafamı uzattım ...