YAŞAMSAL BULGULAR

Ölçüsüz tepkilerim oldu kabul ediyorum bazen bunları bile kendime itiraf edemiyorum bazen.Ama zamanın karşısında acizliğimizi de kimse sorgulanmayacaksa neden yaşıyoruz her gün.Ağzım kurudu mutfaktan biraz su almalıyım ama ayağa kalkacak halim yok desem.Tavan orada dururken benim hareket etmem hiç bir şey ile açıklanamaz.Saatte oradan kendince ses çıkartıyor bak ben ilerliyorum dercesine. Sinirli bir bakış atıyorum ona yerimden bir hışımla kalkıp ayna karşısına geçiyorum aynada yüzüme bakıyorum sakallarım,burnum,gözlerim kenarlarında ki çizgiler hepsi oradalar bende ayna karşısındayım ve öylece kendime bakıyorum tepkisizce.Ayağımdaki terliğim ayağımdan çıkmak üzere sinekler geçiyor kafamın üzerinden çok zaman geçti diyorum gözlerimin içine bakarak gözlerimin siyahı beni kendi kara deliğine çekmeye meyilli gibi o kadar karanlık tıpkı çenemin üstünde duran sakallarım gibi. Son bir kez bakış attıktan sonra ayna ile vedalaşıp yanan elektrik anahtarına sol işaret parmağımla üstünde gezdirer...

Sayılı gün çabuk geçer dedim ve ilk otobüse Ayvalığa bilet aldım.Otobüsüm akşam saat on ikiydi.Yolculuk için güzel bir saat seçmiştim.Otogara biraz erken gelmiştim çığırtkanların arasından gideceğim firmamın  önünde durdum biletimi kontrol ettim.Cam kenarı almıştım sabaha kadar yolu izleyecektim.Mutluydum.Otobüsüm hareket etti kulaklığımı taktım ve yolculuğa müziğimle eşlik ettim.Boğaz köprüsünü geçerken hiçbir ayrıntıyı kaçırmak istemedim.Tam müziğe kendimi kaptırmışken uykuya dalmışım gözümü açtığımda Burhaniye otogarda idim.Bu kadar çok ve kesintisiz uyuyor olamazdım.Kendi kendime kızdım o kadar yolu dolu bir zihinle seyredecektim. Ayvalık otogarda indikten sonra valizimi aldım ve derin bir nefes aldım zeytin ağaçlarının keskin kokusunu genizimde hissetmiştim.Taksiye atladım ve Cunda'da kalacağım pansiyona doğru yol aldım.Kendi başıma tatil yapmaktan zevk alıyordum adeta.Pansiyon kapısında taksiciye durdurdum ve ücretini cüzdanımdaki paralardan ayarlarken taksicide valizimi indi...

          Elimdeki kağıt bardağı yerine bıraktım ve kulaklığımı taktım müzik dinlemeye başladım.Yanımdaki adamın geniş omuzlarından rahatsız olmaya başladım.Spotify'den listemelerini güncellemek istedim ama o kadar birbirine karışmış ki bir kaç şarkı sildikten sonra bıraktım.Dışarı bakmaya başladım her şey o kadar hızlı geçiyordu ki gözlerimin önünden hayatta böyle diye düşündüm içimden.Tam o esnada yanımdaki kulaklığını ayağımın altına düşürdü ve nazikçe lütfen demeye kalmadan istemsizce gülümseyerek uzattım kendisine.O da bundan rahatsız olmuştu 8 saatlik yolculuk bu adamla yan yana asla olacak şey değildi. ** Bir ara uyumuşum gözlerimi açtığımda otobüs durmuş mola yerinde.Otobüsün ön camından kocaman bir fırça geçiyordu arkasında hortumu ile biraz toparlandım koltuğumda ve uykulu bir şekilde otobüsten indim.Yüzüme bir anda dinleme tesisi soğuğu vurunca kendime geldim.Bilen bilir o soğuğu yaz aylarında bile gece yarısı üşütür seni üstüne bir şeyler almak zorun...

Kasabanın merkezine yaklaştıkça heyecanım daha çok artıyordu en son kaç yaşımda buraya gelmiştim?Hatırlayamamakta güçlük çekiyorum dolmuştan inip adımımı zemine bastıkça birden için huzur dolmuştu içime tekrar ait olduğum yerdeydim.Kaçmasaydım dedim geçmişimden burada sıradan bir kasaba hayatı geçirir huzur içinde yaşayabilirdim.Turistlerin ziyaret ettiği bileklik ve incik boncuk sattığım bir dükkanım olabilirdi merkeze yakın bir yerde.Ecnebice konuşmayı  bile öğrenebilirdim belki de.Ama kaçmaktan başka çarem yoktu ailemin ölümünden sonra burada kalamazdım yapayalnız.Akrabalarım desen herhangi birinden bir medet dahi ummuyordum ve kasabadan şehir hayatına gittiğimde 19 yaşındaydım.O cahil çocuk tan beklenmeyecek bir hareketti ama altında yatan cahil cesareti idi. ** Çocukken sürekli uğradığım bakkal Cemal amcanın dükkanının yerinde şuan tuhafiyeci açılmış.Çocukken sürekli sakız çalardık arkadaşım Kaan ile.Sahi o ne yapıyor şimdi burada hala eski oturdukları evdeler mi? Kahvenin önü...

foto by:erdinç ersoy/pexels İpleri ellerimden bırakacağım zaman ne ile karşılaşacağımı biliyordum ve makarayı ellerimle sımsıkı sardım.Ellerim kızarana kadar sıktım ipin üstünde parmak izlerim çıkarcasına.Gökyüzüne güneşten bakamıyordum ve hafif bir rüzgar boynumun kenarından geçtiğini hissedebiliyordum.Özgürlüğün tadını çıkartırcasına kocaman maviliğe baktım ellerimden uzanan ipin sonunda bana ait olan uçurtmamı gördüm.İçimi bir huzur kapladı o anda.Tarifi imkansız bir huzurdu o.Bir daha yakalayabilir miyim diye kendime sordum o anda uçurtmanın ağırlığından dengemi sağlarken taşa takılıp tökezlemeden önce. ** Geçmişi ya da geleceği düşünmedim o an.Düşündüğüm tek nokta ellerimin arasındaki o uçurtma idi.Güneşten gözlerimi bir ara kıstım uçurtmam büyük binaların yakınlarına gelmiş olduğunu fark ettim ipleri hemen aşağı indirdim hızlıca geri çekmeye başladım,binalardan uzaklaştığını görünce tekrar aynı hızda ipleri bıraktım.Yorulmuştum yere oturmadan taşın düzlüğüne önce gözüm...

Pazar günü uyanmakta güçlük çektim.Akşam geç yattığım için öylesine umarsızca yatağımda sıkılmadan kaldım.Burada olmayı hiç istemiyordum ama bir seçenek sunan  olmadığı için kalmak mecburiyetindeydim.Yataktan kalktım ve bir sigara yaktım sakince odanın camından yolun kenarındaki ağaca baktım yaprakları yeni yeşilleniyordu ve bende sigaramdan dumanından bir nefes alırken bu olası mı diye içinden geçirdim.Mayıs ayındaydık ve bu olasıydı.Penceremin kolunda pislikten parmaklarımı geçirdikten sonra sigaramı söndürdüm ve mutafağa geçtim buzdolabının kapağını açtım ve soğuk sütü tezgaha bıraktım.Dolaptan Venedik'ten aldığım kupamı çıkardım ve sütü içine boşalttım ve boş süt kutusunu çöpe attım. ** Salona geçip televizyonda bir şeyler olmadığımı görünce okuduğum kitaba devam edeyim dedim ve ondan da sıkıldım.Bu mayıs ayı bende bir kasvet yaratmıştı.Yıllık iznimin son günlerinde evde sıkılmaktan başka bir şey yapmıyordum adeta.Sokaktan çocuk sesleri geldi camdan kafamı uzattım ...

Kahvaltısını bitirdikten sonra masadan kalktı ve çıktı.Arabasını çalıştırdı dikiz aynalarına baktı ve son kez kravatını düzeltti.Sıradan bir gün olmasından dolayı keyfi yerinde idi.Sıradan günleri severdi konfor alanı dışına çıkmaktan mutsuzluk duyardı kendince.Arabasını şirket otoparkına park etti ve arabadan indi ve telefonunu cebinden çıkardı bildirim gelip gelmediğini kontrol etti.Usulca merdivenlerden masasına geçti ve sandalyesine oturdu bilgisayarını açtı ve ekrana öylesine baktı. "işte başlıyoruz"diye içinden geçirdi burada olmaktan sabahları çok hoşnut değildi sevdiği işi yapmasına rağmen hayatında iş olgusunun çıkmayacağı fikrine kendine alıştırmış değildi ve bu yüzüne her sabah yansıtıyordu.Maillerine baktıktan sonra mutfağa kahve almaya gitti ve gelirken kendini telaşlı hissediyordu akşamdan yapmam gereken bir işi yapmadım mı?acaba diye içinden söylendi tekrar masasına oturdu maillerini kontrol etti. ** O esnada telefonu çaldı. -"Efendim"...

Yolun kenarında insanların telaşlarına baktı.Çocuklar oradan oraya koşuşturma içinde mahalle kadınları kendi aralarında konuşma çabasında,sigarasını yere attı ve yoluna devam etti sabah arabayı çalıştıramadığı için eve yakın işine yürüyerek gitmek zorundaydı.Hanın kapısına geldi gökyüzüne baktı ve sabah güneşine merhaba dedi.Hanın akşamdan kalma havasını içine çekti ve karanlıkta çalıştığı çay ocağının yolunun zor buldu neredeyse.Işığı açtı musluğu sonuna getirdi elini yüzünü güzelce yıkadıktan sonra elini kurulamadan çay ocağına kazanına su doldurmaya başladı ki ağzında sigara olan tanımadığı bir adam selam verdi iş hanında aradığı yerdi sordu bizim Şevket'e. ** Şevket bu iş hanının en alt katında çay ocağı işleten emektarı idi.Her sabah han esnafları gelmeden erkenden gelip çayını demler burada esnaflara gün koşuşturmacası arasında çaylarını verir ve markalarını toplardı yaptığı tek iş bu geçimini kazandığı tek meslek bu idi.Babasının ölümünden sonra okula gidemedi geldiği köy ha...

Başlık ekle Hava sıcaklığından yere çömeldi dizleri üzerinde durdu ve göğe baktı gücünü toplayıp elindeki bastonu aldı ve yavaş adımlarla beraber evinin yolunu tuttu.Kimsesiz biri olduğunu o an düşünmek bile istemedi kaldırım taşlarına o kadar sabırla bastı ki ağırlığından bacakları uyuşma derecesine geldi.Kapıya geldiğinde kendinde değildi anahtarı cebinden çıkardı ve kapının kilidine iki üç denemede sokmaya başardı anahtarı çevirdi eve yavaşça girdi. Açık unuttuğu televizyon kumandasından kapattı ve balkona yöneldi evden çıkmadan suladığı çiçeklerin toprakları hala ıslaktı ve istemsizce o eli toprakları karıştırmaya gitti.Balkondan aşağı baktı ısınan asfaltın sıcaklığını havada görebiliyordu.Sandalyesine oturdu ve vücut ağırlığını sandalyesinde hissetti evet buradayım dedi kendi kendine.Gözlerini kapadı geçmişini düşündü.Gençlik çağlarında şu an gördüğü sıcak asfaltın üstünde arkadaşlarıyla oynadığı oyunları,karşı kapının yanındaki kırık zili hatırlamak istedi bir yanı.Zaman ne çabuk...